کد مطلب:28279 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132
1423. امام علی علیه السلام: به درستی كه مردمان، به ادبِ شایسته، نیازمندترند از طلا و نقره.[2]. 1424. امام علی علیه السلام: ای مردم! به درستی كه مرا بر شما حقّی است و شما را نیز بر من حقّی است. امّا حقّ شما برمن، خیرخواهی برای شما، زیادكردن ثروت هایتان و آموزش دادنتان است تا در نادانی نمانید، و پرورش شما، تا آگاه شوید.[3]. 1425. امام باقرعلیه السلام: هنگامی كه علی علیه السلام نماز صبح به جا می آورد، در حال تعقیب نماز بود تا خورشید طلوع می كرد. هنگام طلوع خورشید، تهی دستان و مستمندان و دیگر قشرهای مردم، نزد او جمع می شدند و او به آنان، دین شناسی و قرآن می آموخت و در ساعتی خاص، از این جلسه برمی خاست.[4]. 1426. إرشاد القلوب: گزارش شده كه هر گاه علی علیه السلام از نبردْ فراغت پیدا می كرد، به آموزش مردم و داوری در میان آنان می پرداخت.[5]. 1427. الطبقات الكبری - به نقل از علباء بن احمر -: علی بن ابی طالب علیه السلام، سخنرانی كرد و فرمود: «چه كسی دانشی را به یك درهم می خرد؟». حارث اَعوَر (یك چشم چند صفحه را به یك درهم خرید و آن را نزد علی علیه السلام آورد و ایشان، برایش دانش های بسیاری نوشت. پس از آن، علی سخنرانی كرد و فرمود: «ای مردم كوفه! نیمه مردی بر شما پیروز گشت».[6]. 1428. الغارات - به نقل از سالم بن ابی جعد -: علی علیه السلام برای كسانی كه قرآن قرائت می كردند، دو هزار دو هزار، مقرّری تعیین كرد؛ و پدرم از قاریان قرآن بود.[7]. 1429. شرح نهج البلاغة: غالب بن صعصعه، بر علی علیه السلام وارد شد و فرزندش فَرَزدَق[8] با او بود. علی علیه السلام به وی فرمود: «كیستی؟». گفت: غالب، فرزند صعصعه مجاشعی... فرمود: «... ای ابو احظل! این جوانِ همراهت كیست؟». گفت: فرزندم، و او شاعر است. فرمود: «به وی قرآن بیاموز كه برایش از شعر، بهتر است».[9]. 1430. امام علی علیه السلام - از نامه وی به قُثَم بن عباس كه كارگزار وی در مكّه بود -: پس از حمد خدا؛ حج را برای مردم به پا دار و به آنان روزهای خداوند را یادآوری كن، و بامداد و شامگاه برایشان بنشین، به استفتاكنندگان فتوا ده، نادان را تعلیم كن، و با دانشمند، مذاكره نما.[10]. 1431. امام علی علیه السلام - در پاسخ پرسش كننده ای كه از مشكلی پرسیده بود -: برای فهمیدن بپرس، نه برای چون و چرا كردن، كه نادانِ آموزنده، همانند داناست، و دانای بیرون از انصاف، همانند نادانِ پُر چون و چراست.[11]. 1432. امام علی علیه السلام - در پاسخ مردی كه از او خواست تا ایمان را برایش معرّفی كند -: چون فردا شود، نزد من آی تا در حضور مردم، برایت بازگویم كه اگر سخنم را فراموش كردی، دیگری آن را به خاطر بسپارد؛ زیرا كه سخن، چون شكارِ رَمَنده است. یكی آن را به دست آرَد و دیگری از دست دهد.[12].
1422. امام علی علیه السلام: بر پیشواست كه به مردمان تحت حكومتش، حدود اسلام و ایمان را بیاموزد.[1].
این كسی است كه سرزمین بطحا او را می شناسد و كعبه و حرم، او را می شناسد.